Özlemedim -Şiir-

Beni, bana değersiz hissettirişlerini,
Anlamayı bırak dinlemeyişlerini,
Benden çok başkalarıyla ilgilenişlerini,
Söylediğin yalanları,
Sana serbest olan şeylerin bana yasaklanışlarını,
Seninleyken dünyanın en yalnız insanı gibi hissettirişlerini,
Sıkıntılarımı paylaşmayışını özlemedim.
Döktürdüğün gözyaşlarımı özlemedim.
Veripte tutmadığın sözlerini,
Bencilliğini,
Kalpsizliğini,
Hem suçlu hem güçlü hallerini özlemedim.
Beni görmezden gelişlerini özlemedim.
Bana bir hiçmişim gibi davranışlarını özlemedim.
En zor zamanlarımda yabancıymışım gibi muamelede bulunuşlarını özlemedim.
Zaten hiç göremediğim desteğini özlemedim.
Sözlerinle yaptıklarının uyuşmadığını izlemeyi özlemedim.
Ağzından çıkanı kulağının duymayışını özlemedim.
İşine gelince benden kaçışlarını özlemedim.
Başkalarının problemleriyle daha çok ilgilendiğini izlemeyi özlemedim.
Başkalarını daha çok güldürdüğünü seyretmeyi özlemedim.
On adım geldiğim senin bir adım dahi gelmekten üşendiğini görmeyi özlemedim.
Sadece bana değil, insanlara da benim senin hayatında hiç bir değerim olmadığını hissettirdiğini seyretmeyi özlemedim.
Bakacak ya da saklayacak küçücük bir hatırayı bile bana çok görmeni özlemedim.
Beni, düşüncelerimi, hayallerimi yok saymanı, hiç bilmiyormuş gibi davranmanı özlemedim.
Benim isteklerime sağır oluşunu özlemedim.
O sahte ağır görüntünün altında ki  lakayt kişiliğini özlemedim.
Merhametsizliğini iliklerime kadar hissetmeyi özlemedim.
Elimden geleni yapıyorum deyip aslında  hiçbir şey yapmayışlarını özlemedim.

Ben seni hiç özlemedim...